Zümrüd-ü Anka: Sükûtun Taşları ve Ateşin Güncesi

Bölüm 14: Küllerin Uyanışı

Küllerin spiralinde beliren “Hatırla” kelimesi zihnimde yankılanırken, odanın duvarları bir anda titremeye başladı. Fakat bu titreme, bir deprem ya da bir rüzgârın etkisi değildi. Bu, içimdeki duvarların sarsılmasıydı. Karanlığın içinde, daha önce fark etmediğim bir çatlak boydan boya uzanıyordu.

Çatlağın içinden ince bir ışık sızıyordu.
Soğuk değildi.
Sıcak değildi.
Tam ortasında, karar verememiş bir hal gibi…
Tıpkı insanın kendi kırılma noktaları gibi.

Yaklaştığımda ışığın sesi olduğunu fark ettim. Işık konuşuyordu, kelimesiz bir dille.
O ses şöyle fısıldadı:

“Her çatlak, yükselişin kapısıdır.”

Hafifçe dokunduğumda duvar, taş olmaktan çıktı.
Bir anda kum gibi dağıldı ve karşımda başka bir dünya belirdi.
Bu kez bir oda değil; ateşin unutulmuş diliyle örülmüş bir avlu duruyordu.

Avlunun ortasında dev bir taş vardı.
Taşın yüzeyinde ne sembol, ne yazı, ne harf…
Sadece yanık izleri.

Yaklaştım. Elimi sürdüm.
Soğuk bir taş olması gerekirken, taş nabız atıyordu.

O an içimde şu cümle belirdi:

“Ateş yalnızca yakmaz; kaydeder.”

Bu avlu, Anka’nın kendi hafıza defteriydi.
Her yanık iz, bir dönüşün izi…
Her kararma, bir yeniden doğuşun kaydıydı.

Derken avlunun bir köşesinde küçük bir kapı belirdi.
Kapı, ahşap değildi.
Demir değildi.
Sanki rüzgârın kendisi kapı olmuştu.

Yaklaştığımda kapı kendi kendine açıldı ve içinden bir ses geldi:

“Bu defa hatırlamak yetmeyecek.
Yazacaksın.”

Avlunun ortasında, ateş izleriyle kaplı taşın hemen yanında, yanmamış tek bir nesne duruyordu:
Küçük bir tabla ve üzerinde bir kömür kalemi.

Anladım ki:
Bu bölüm benim okuduğum değil, yazacağım bölüm olacaktı.
Kayıp harfler geri dönmüyor, benden yeniden doğmayı bekliyordu.

Kömür kalemi elime aldım.
Avlunun ortasındaki taşa ilk harfi çizdiğim anda, yer sarsıldı.
Gökyüzünden kızıl bir tüy süzüldü.
Anka’nın ilk işaretiydi bu.

Tüyün ucundan yükselen ışık bana şunu söyledi:

“Her doğuş, bir yazıyla başlar.
Küllerini yaz.
Ateşini yaz.
Kendini yaz.”

Ve o anda anladım:
Bu yolculuk artık bir hatırlama değil, bir inşa etme yolculuğuna dönüşüyordu.